Vandaag is een mooie dag om te beginnen met mijn blog. 04-04-2020
Een mooie dag om mijn verhalen te gaan delen. Om te inspireren, te ondersteunen, kracht te geven. Aan iedereen die wil.
Soms deel ik verhalen uit mijn verleden, soms verhalen uit het nu, soms een verhaal uit het verleden dat wordt bevestigd in het nu, soms een overdenking. Hoe dan ook, alle verhalen hebben één kenmerk gemeen: Ze verwonderen mijzelf waarschijnlijk het meest. Zou verwondering een persoonlijke aangelegenheid zijn? Ik merk dat ik verhalen die mij op een manier raken dat ze bijna niet in woorden uit te drukken zijn, ik ook nauwelijks onder woorden durf te brengen. De verwondering die ik namelijk voel, voelt mijn toehoorder niet op mijn manier, maar op zijn eigen manier. Vanuit zijn eigen kijk op de wereld.
Waarom wil ik dan toch mijn verhalen delen? De belangrijkste reden hiervoor is dat ik er blij van word. Ik houd ervan woorden achter elkaar te rijgen tot zinnen en de melodie van de zin te voelen. Een tweede belangrijke reden is dat ik mijzelf steeds meer begin te beseffen dat ik door mijn manier van kijken naar mijn eigen verhaal, ik anderen aanzet op een andere manier naar hun eigen leven te kijken. Elke keer als dit gebeurt voel ik ook weer die verwondering.. Hiermee zijn we dan weer terug bij de eerste belangrijke reden, en emoties zijn besmettelijk 😉
Verhalen inspireren, verhalen geven jou een andere kijk. Ik hoop dat je in ieder geval gewoon blij wordt van mijn verhalen, misschien raken ze je wel, het zou fantastisch zijn als mijn verhalen je inzichten geven over je eigen verhaal. Ik wil dat laatste vooral overlaten aan het wonder. Ik gun namelijk iedereen de onvoorwaardelijke liefde, en daar waar de liefde stroomt, ontstaat het wonder.
Morgen begin ik met het verhaal dat ik 9 februari al deelde. Het verhaal dat eindelijk geschreven kon worden. Het verhaal over een gebeurtenis in mijn leven, die mij gevormd heeft tot wie ik nu ben. Geniet ervan.
In wonder,
Babs