Eind februari had ik een gesprek met de coach zelforganisatie die mij ondersteunde bij het begin van mijn carrière als teammanager. Ze stelde mij de vraag: “Waar liggen jouw behoeftes Babs?”. Behoeftes.. wauw, MIJN behoeftes?! Als volleerd pleaser had ik deze vraag nog nooit hardop durven beantwoorden. Ik besefte toen wel dat het tijd werd deze vraag te beantwoorden en tot uitvoering te brengen. De pleaser in een functie van teammanager werkt niet echt..
Ik wist ze gelijk. Zonder blikken of blozen zei ik: “Ruimte, verantwoordelijkheid en structuur” Ik voelde de verwondering en de opluchting in mijn lijf. Vooral bij het woord ruimte. “Dat is het!” zei ik vrolijk. “De opdracht voor de volgende keer is om uit te zoeken hoe je deze behoeftes in gaat bouwen in je werkzaamheden”, zei mijn coach. De thema’s waren niet nieuw voor mij. Totaal niet zelfs. Ze blijven dus echt terugkomen zolang je er niet echt naar kijkt.
Het meest belangrijk voor mij was mijn behoefte aan ruimte. Doordat mijn naaste collega vrij snel na mijn start als teammanager uit was gevallen werd ik opgeslokt door de dagdagelijkse beslommeringen en kwam ik niet meer toe aan mijn eigen ‘ding’. Ruimte dus, dat ging mij redden. Ruimte betekende voor mij op dat moment de tijd om na te kunnen denken, in mijn eigen bubbel te kunnen zitten, te filosoferen en schrijven aan prachtige plannen voordat ik tot uitvoer kon gaan. Zoals ik in mijn vorig verhaal schreef gaf de crisis Corona mij een totaal andere betekenis van het woord ruimte. Ruimte, een woord dat je letterlijk en figuurlijk kunt interpreteren.
Corona gaf mij letterlijk 1,5 meter de ruimte. 1,5 Meter voor mijn eigen persoonlijke ruimte. Niemand die het gek vindt als ik vraag of ze een stapje terug willen doen. Niemand die dringt, toch doorloopt op dat te smalle stukje. Te dicht bij mij komt zitten, of zelfs aan mij zit. Wat ik merkte was de rust die dit mij gaf en de ruimte om bij mijzelf te blijven, de durf om mijn eigen gedachten te ventileren.
Dit heeft alles te maken met het energetisch veld om ons heen. Een energetisch veld dat er net zo uitziet als het veld om een magneet. Dicht bij ons lijf is het dichter, hoe verder weg je gaat hoe weidser. De eerste meters om je heen is je persoonlijke ruimte. Hoe groot deze ruimte is, is per persoon verschillend, en verandert ook per dag, afhankelijk van hoe je in je vel zit. Waar het om gaat is dat deze ruimte de ruimte is die je geest nodig heeft om in je lijf te blijven. Mag ik jou vragen als lezer van dit verhaal even stil te staan bij deze zin? Wil je je ogen sluiten en tot je door laten dringen wat deze zin voor jou betekent?
In mijn werk met de paarden begreep ik gelijk waarom deze ruimte zo belangrijk is. Paarden kunnen de neiging hebben om net als mensen dicht bij je te komen, te schuren, in je zakken te zitten, en dat is niet altijd leuk. Eén van de eerste dingen die ik mijn klanten dan ook leer is om heel eenvoudig met een zweepje (die wij een grenzensteller noemen) je eigen ruimte aan te geven richting de paarden. Als je met beesten van 500 kilo in een bak staat, vindt iedereen dit heel logisch, het lijkt te gaan over veiligheid (Wat natuurlijk ook is). Op een veel diepere laag gaat het echter om respect. Heb jij respect voor jezelf en durf jij jezelf de ruimte te geven die jij nodig hebt? Voor een paard is dit heel heldere communicatie. Zij hebben namelijk geen andere vorm van communicatie dan energetische communicatie. Een paard begrijpt je gelijk en zal respect tonen. Tenzij je niet in staat bent om je ruimte aan te geven.
terug naar onze 1,5 meter in tijden van Corona. Denk eens aan een volle winkelstraat. (Pre-corona 😉 ) Plots sta je oog in oog met die goededoelen jongen. En je luistert. Je wilt het niet, maar je staat daar toch. Je wacht maar af totdat hij na de 25e keer aangegeven dat je geen interesse hebt stopt met praten en je een fijne dag wenst. Of je wordt boos en snauwt naar hem dat je geen interesse hebt. Of je zet zelfs een handtekening. Later besef je pas hoe je eigenlijk had willen reageren, vanuit jezelf. Het maakt niet uit of je je herkent in het voorbeeld, waar het om gaat is dat je beseft dat we continu met zijn allen dicht op elkaar zitten. Op straat, in de klas, in de kantoortuin. Al naar gelang hoe je geleerd hebt jezelf te beschermen, te concentreren op jezelf, te focussen, denk je dat je er geen last van hebt. Of alleen als je moe bent. Door de 1,5 meter tijd nu voelen we echter wat er echt gebeurt.
Ik kreeg letterlijk de ruimte. De ruimte om in mijn lijf te zijn. Te voelen wat ik wil. Te horen wat ik wil zeggen. Ik voel de flow, mijn alertheid, mijn wakkerheid, mijn snelheid. Ik ontdekte hoe creatief ik eigenlijk ben! Ik krijg letterlijk de mogelijkheid om te voelen wat ik van de paardenkudde geleerd heb. De ruimte die ik nodig heb om mijzelf te zijn. Als je mij vraagt waar het nieuwe normaal over gaat, dan is het dit. Niet een regel om ons te controleren, maar echt respect om jezelf en de andere te laten zijn wie hij is. Met of zonder virus.