1 november 2019 was het zover. Mijn eerste werkdag als teammanager van 2 zorgafdelingen in de Leyenstein Kerkdriel, onderdeel van BrabantZorg. Het was een vrijdag. Het voelde een beetje gek om aan het eind van de week te starten, dit bleek aan het eind van de dag echter een onwijs goede beslissing. De indrukken van mijn nieuwe werkplek, mijn collega’s, de sfeer in het huis kregen zo een weekend lang de ruimte om in te dalen. Het verlangen om teammanager te worden in de zorg zat er al een tijdje. Ik miste alleen de overtuigingskracht naar mijzelf toe, en daarmee dus ook in sollicitatiegesprekken, dat ik geschikt was voor deze functie. Diep van binnen wist ik wel dat dit de plek was waar ik thuishoorde, en wist ik dat mijn angst mij belemmerde. Tot die dag dat ik mijn intuïtie voelde, ik had de sterke drang een oud-opdrachtgever te bellen. Ik belde. Dit zette de rollercoaster in gang…
2 weken na mijn belletje was het die bewuste 1 november. Daar zat ik dan. Plots had ik weer collega’s. Een team van kundige managers om mij heen. Een leidinggevende die mij vertrouwen geeft. In een organisatie met een duidelijke visie over hoe zij willen zijn, en dit op een manier uitrollen waar ik alleen maar trots op kan zijn. Ik nam de ervaring als organisatieadviseur mee, als ervaringsgericht begeleider met paarden/coach, als onderzoeker, en als mens. Ervaring als manager in een grote organisatie was nihiel.
Ik begon. Mijn opdracht van mijn leidinggevende: Blijf je zo lang als mogelijk verwonderen. Blijf vragen stellen. De belangrijkste: Laat je perfectionisme je niet overnemen…
Ik begon. Ik merkte hoezeer ik collega’s had gemist. Een gezamenlijk doel om aan te werken. Hoe fijn het is dat er een team van ondersteunende diensten is die voor je klaar staat, met elke ‘domme’ vraag die je hebt. Hoe fijn het is als er op je gerekend wordt.
De rol van manager gaf me totaal nieuwe ervaringen. Hoe je woorden een ander kunnen steunen. Hoe je woorden letterlijk genomen worden. Hoe collega’s hun vertrouwen halen uit je woorden.
Ook zag ik de afhankelijkheid van mijn oordeel. De angst om fouten te maken. De impact van zelforganiserende teams. De invloed van emoties in het werk dat gedaan moet worden.
Alle indrukken die ik in die eerste maand had, maakte dat ik in december een tekst schreef over wat ik zag om mij heen. Hoe ik mijn collega’s zag. Hoe ik de bewoners (de cliënten) van ons huis zag. De tekst kreeg een melodie van een dierbare vriend en muzikant. De woorden werden ingezongen. Het lied daalde in. Ik dacht na over wat ik met het lied wilde, ik zocht het ‘goede moment’, wat natuurlijk niet zomaar kwam. In de maanden die volgde, januari, februari, maart, zag ik hoe ik het lied eigenlijk over mijzelf geschreven had! Mijn inwerkperiode liep namelijk door omstandigheden anders dan verwacht. Ik ging bijna kopje onder, tot ik mijn grens voelde en de moed kreeg om hulp te vragen. Kwetsbaar te zijn, mijzelf te durven laten zien. Ruimte te vragen. Ik besefte mij plotsklaps: Precies dit is wat ik te doen heb. De enige taak die ik hier heb is om volledig mijzelf te zijn. Ik ging weer stromen. Samen met mijn collega’s startte we aan het plan om in de Leyenstein de bedoeling van de zorg weer leidend te laten zijn.
En toen kwam daar de crisis. Corona. Een vijand? Het huis ging op slot. Crisismanagement werd ingezet. Duidelijkheid en helderheid is wat zorgt dat alles blijft draaien. En daar was in mij de angst om verantwoordelijkheid te nemen. Tegelijkertijd was er geen tijd om bang te zijn! De wereld viel stil, van ons werd verwacht dat we op volle toeren doordraaide. Vijand Corona gaf mij de ruimte om te zijn wie ik ben. Sterker nog, het dwong mij te zijn wie ik ben. In tijden van crisis blijkt er geen ruimte te zijn voor ‘ego’s’, voor aangeleerd gedrag om te voldoen. Ik werd in een korte tijd de manager die ik wil zijn, die ik ben. Vanuit het hart, met respect en liefdevolle duidelijkheid. Zoals de paarden in de kudde ons leren.
Vandaag schenk ik het lied aan mijn collega’s. Zij geven mij de spiegel die ik nodig heb te zijn wie ik ben. Mijn weg te lopen. Daar ben ik elke dag diep dankbaar voor. Ik ben ook dankbaar voor het werk dat zij doen. De liefde die ze geven aan onze bewoners. De inzet. Ik zie het als mijn taak om er voor hen te staan. Hen te ondersteunen elke dag het beste uit zichzelf te kunnen halen. Er voor hen te zijn als ze het moeilijk hebben.
Collega’s bedankt, dit lied is voor jullie: ‘Mens net als jij’
in wonder,
Babs